Administrator

Projekt nowelizacji ustawy o CIT został przyjęty przez Radę Ministrów. Według niego od przyszłego roku nowe oraz małe przedsiębiorswa zapłacą 15 % podatek. Z obniżonej stawki może skorzystać nawet 90 proc. wszystkich spółek opłacających CIT.

Obniżona stawka podatkowa będzie przeznaczona dla spółek kapitałowych osiągających rocznie maksymalnie 1,2 mln euro przychodów. Z tego udogodnienia nie będą mogły jednak skorzystać osoby fizyczne prowadzące własną działalność gospodarczą – samodzielnie, ani w postaci spółek jawnych oraz komandytowych. Będą one nadal płacić podatek według skali lub liniowy. Przyczyną jest fakt, że tego rodzaju spółki i tak posiadają niższe obciążenia.

Takie wsparcie okaże się korzystne, jednak do pewnego momentu. Firma, która przekroczy limit osiąganych przychodów będzie już musiała opłacać wyższy podatek. Może to doprowadzić do zahamowania rozwoju przedsiębiorstw, których wspólnicy w obawie przed wyższym podatkiem będą woleli założyć nową firmę, która przez pierwszy rok istnienia również będzie mogła korzystać z niższego opodatkowania. Aby zapobiec takim sytuacjom będą wprowadzone zasady, dzięki którym niższe opodatkowanie nie będzie dostępne dla każdej nowej firmy. Nie skorzysta z niego spółka powstała z przekształcenia lub podziału innego podmiotu.

Każdy może odprowadzić podatek z cudzej kieszeni. Nie każdy jednak wie, kogo obowiązuje limit i w jakiej kwocie, aby fiskus nie postanowił opodatkować takiego daru.

Przypadek 1. Podatnik oraz osoba, która opłaciła za niego PIT, uprzednio umówili się, że kwota podatku zostanie za jakiś czas zwrócona.

W takiej sytuacji można mówić o pożyczce, a więc należy od tego odprowadzić podatek od czynności cywilnoprawnych. W tym przypadku, pomijając wyjątki objęte zwolnieniem, stawka PCC wyniesie 2 proc.

Przypadek 2. PIT podatnika zostaje odprowadzony w ramach darowizny przez kogoś z najbliższej rodziny.

Taką możliwość nazywa się darowizną ze względu na brak deklaracji o późniejszym zwrocie pieniędzy. Podobnie, jak w przypadku 1, taka czynność jest opodatkowana. Jednakże darowizny przekazywane wśród najbliższej rodziny, niezależnie od kwoty, są zwolnione z podatku. Nie zwalnia to jednak z obowiązku poinformowania urzędu skarbowego o przekazaniu darowizny – mamy na to sześć miesięcy.

Przypadek 3. Darowizna od osób niespokrewnionych z podatnikiem, np. partnera lub firmy.

Daninę za podatnika mogą odprowadzać osoby niespokrewnione, jednakże tylko do kwoty 1000zł jednorazowo – wtedy nie zostanie ona opodatkowana. Jest tak ze względu na to, że wyłączona z podatku od spadków i darowizn w grupie III jest kwota 4902zł.

W ostatnich latach bardzo popularny stał się tzw. PDO, czyli program dobrowolnych odejść z pracy. Szczególnie często krzystają z niego pracodawcy zmuszeni do restrukturyzacji swojego przedsiębiorstwa. Pracownicy również chętnie do niego przystępują ze względu na to, że jest dobrowolny – konieczna jest decyzja i zgoda zatrudnionego. Dodatkowo jest on tak popularny, z powodu rekompensat, jakie może otrzymać podwładny – zarówno finansowych, jak i majątkowych.

PDO nie jest jednak pozytywnie odbierany przez fiskus. Przepisy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymieniają wiele zwolnień od opłacenia PIT-u, wśród których znajdują się różnego rodzaju odszkodowania lub zadośćuczynienia. Jednakże, korzyści finansowe lub majątkowe związane z dobrowolnym odejściem z pracy według fiskusa nie są żadnym z nich. Tłumaczeniem jest definicja pojęć odszkodowanie lub zadośćuczynienie. Są to bowiem świadczenia, których celem jest pokrycie szkody finansowej lub majątkowej wyrządzonej pracownikowi w momencie pozbawienia go zarobków.

Według fiskusa profitów wypłacanych w ramach PDO nie powinno się traktować jako żadne z tych pojęć, ponieważ dobrowolność oraz osobiste wyrażenie zgody na odejście z pracy niweluje aspekt wyrządzenia szkody, bowiem rozwiązanie umowy o pracę w takim programie odbywa się za porozumieniem stron. W takiej sytuacji od rekompensat związanych z dobrowolnym odejściem z pracy należy opłacić podatek.

Każdego przedsiębiorcę może spotkać nieprzewidziane zdarzenie, które przyniesie mu dodatkowe koszty do poniesienia. Niestety fiskus w takiej sytuacji pozostaje bezwzględny – od odszkodowania otrzymanego w takiej sytuacji należy odprowadzić podatek.

Pieniądze otrzymane w zamian za wyrządzoną szkodę są przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Mogłoby się wydawać, że tak nie jest skoro cała kwota odszkodowania zostanie przeznaczona na naprawę wyrządzonych szkód lub zniszczonych maszyn i przedsiębiorca nie otrzyma ani złotówki powyżej, co oznaczałoby dla niego korzyść ekonomiczną.

Według ustawy o CIT każdy wpływ środków finansowych, który nie będzie musiał zostać zwrócony w przyszłości, jest dla firmy przychodem. Stąd wymóg rozliczenia się z fiskusem z otrzymanego odszkodowania. Wszelkie otrzymywane odszkodowania bądź zadośćuczynienia były objęte zwolnieniem z podatku CIT do 1998r. Późniejsza decyzja o wykreśleniu ich ze zbioru zwolnień była celowa i nie podlega indywidualnemu rozpatrzeniu spraw.

Prowadzenie w przesiębiorstwie ewidencji czasu pracy jest głównym dowodem potwierdzającym wypracowane przez podwładnych nadgodziny, ale nie jedynym. Warto jest ją prowadzić, ponieważ znacznie ułatwia i pozwala prawidłowo obliczyć wynagrodzenie za pracę w normalnych i nadliczbowych godzinach, czy wyznaczyć liczbę przysługujących dni wolnych od pracy. Prowadzenie jej w błędny sposób, bądź całkowite zaniechanie jej prowadzenia, nie skutkuje brakiem możliwości podwładnego do ubiegania się o wynagrodzenie za godziny nadliczbowe.

W przypadku spraw sądowych dotyczących niewypłacania przez pracodawcę pieniędzy za pracę ponad normy czasowe, jako dowód może posłużyć prowadzony przez zatrudnionego na własny użytek rejestr czasu pracy. Nie stanowi problemu fakt, że pracownik tworzył go sam. Jeżeli wszystkie zebrane dowody łącznie z zeznaniami świadków będą korzystne dla pracownika, sąd może nakazać pracodawcy uregulowanie niewypłaconego wynagrodzenia.

Warto jest więc mimo wszystko prowadzić własne rejestry, aby zabezpieczyć się przed takimi wydarzeniami.

Ulga prorodzina, nazywana również ulgą na dzieci to spore udogodnienie dla rodziców. Nie posiada ona limitów dotyczących ilości dzieci, a z każdym kolejnym dzieckiem (ponad trójkę dzieci) możliwa kwota odliczenia wzrasta.

Problemy powstają, gdy małżeństwo postanawia wziąć rozwód, bądź żyć w separacji. W takiej sytuacji często dochodzi do sporów między rodzicami, kto i ile może odliczyć za dzieci.

Kiedy sąd przyzna sprawowanie władzy rodzicielskiej nad dzieckiem obojgu rodzicom, muszą oni sami ustalić proporcje podziału odliczenia. Według przepisów, to u którego z nich dziecko częściej przebywa, gdzie mieszka na stałe, a który z rodziców płaci alimenty nie upoważnia fiskusa do podjęcia decyzji za rozwiedzionych. W przypadku, kiedy rodzice nie dogadają się między sobą, kto w jakiej kwocie odliczy ulgę na dziecko, fiskus proponuje podział po połowie.

Ustawa daje możliwość podjęcia samodzielnej decyzji, jednak musi być ona zgodna według obu stron sporu, co znaczy, że rodzice muszą jakoś dojść do porozumienia.